Er was eens
een oude reizigster
die hongerig een armlastig
dorp binnenliep…
Zo start het verhaal van Steensoep.
De reizigster heeft honger maar geen van de dorpelingen kan iets te eten missen voor de reizigster. De reizigster vertelt dat zij een steen heeft waar ze heerlijk soep van wil koken. Het enige dat ze nodig heeft is een ketel en wat water.
De dorpelingen zijn nieuwsgierig geworden. Hoe kun je nou soep koken van een steen? Ze lenen haar een ketel en geven haar wat water. Midden in het dorp zet zij de ketel op het vuur, en doet er de steen in. De reizigster vertelt hoe heerlijk de soep gaat worden. Maar het zou helemaal perfect zijn met wat extra kruiden, een ui of een klein stukje kip, om het geheel op smaak te brengen. Steeds meer dorpelingen komen kijken en ieder gaat een ander ingrediënt halen. Uiteindelijk is er een heerlijke soep gekookt waar iedereen uit het dorp lekker van mee kan eten.
De reizigster vertrekt. De magische steen laat zij achter, zodat deze de dorpelingen in de toekomst tot dienst kan zijn.
Wij van Stichting Steensoep zijn die reizigster en trekken door wijken in de stad. In veel wijken heerst ook een vorm van schaarste, maar dan van sociale schaarste. Mensen kennen elkaar niet of nauwelijks en zijn erg op zichzelf gericht. De bewoners iets gezamenlijk laten oppakken en creëren gaat vaak moeizaam. Bewoners zijn echter meestal wel bereid om hun steentje bij te dragen, alleen hebben ze naar eigen idee te beperkte mogelijkheden of middelen om dit te doen. In het verhaal over de steensoep hoeven de dorpsbewoners maar weinig bij te dragen, vooraf wordt eigenlijk niks van hen verwacht. En zo lukt het om een geweldige soep te koken waar iedereen aan bij heeft gedragen en iedereen van geniet.
